All posts by rashad

Nurzadə Əli Qayıb oğlu (10.1.1948, Ağsu r-nunun Bicov k.) – Azərbaycan aktyoru, Azərbaycan Respublikasının əməkdar artisti (2002), dosent. Azərbaycan Dövlət İncəsənət İnstitutunu bitirmişdir. 1972-86 illərdə Sumqayıt Dövlət Dram Teatrının aktyoru (1982-86 illərdə həm də direktoru) olmuşdur. Burada Bəhram, İbad, Rüstəm, Oqtay (“Solğun çiçəklər”, “Almaz”, “Vəfalı Səriyyə”, “Oqtay Eloğlu”, C.Cabbarlı), Cəlal (“Komsomol poeması”, İ.Coşqun), Arbeni (“Maskarad”, Y.Lermontov), Şıxlinski (“Bütün Şərq bilsin”, N.Həsənzadə), Ölüm mələyi (“İlahi komediya”, İ.Ştok), A.B. (“Demoklisin qılıncı”, N.Hikmət), Tərgəldi (“Adamın adamı”, Anar) və s. rollarda çıxış etmişdir.

(18.7.1961, Şamaxı r-nunun Təklə k.) – yer elmləri üzrə fəlsəfə doktoru (1998), dosent (1999). Azərbaycan Neft və Kimya İnstitutunu bitirmişdir. Neft və qaz yataqlarının axtarışı və kəşfiyyatı kafedrasında assistent və dosent, geoloji-kəşfiyyat fakültəsində dekan müavini işləmişdir. 2011-15 illərdə geoloji-kəşfiyyat fakültəsinin dekanı olmuşdur. 50-dən çox elmi əsərin, dərslik, dərs vəsaiti və metodiki göstərişin müəllifidir.

Məlumat M.Babayevdən alınmışdır.

Azərbaycan Aşıq sənəti məktəbləri içərisində Şirvan aşıqları özünəməxsusluqla fərqlənir. Bu fərq çöl mədəniyyəti ilə şəhər mədəniyyətinin fərqləri miqyasındadır. Şirvan aşıq mədəniyyəti muğam sənətilə sıx bağlıdır, bütün ifalar “pişrəv”lə (öndəgedər) başlayır. Pişrəvlərin hamısı muğam cümlələrindən ibarət olur. Bu da Şirvan aşıq məktəbinin şəhər mədəniyyətilə sıx bağlılığından xəbər verir. Zurna, balaban (bir ifacı), nağara və saz ifası böyük bir ansamblı xatırladır. Aşıq sözləri muğam oxuma sənətinə yaxın tərzdə aydın tələffüz edir. Saz ilə heca vəznində, tar ilə isə əruzda yazılan şeirlər ifa olunur. Şirvan aşıqları uzun əsrlər boyu ənənəni yaşadıb günümüzə çatdırmışlar.

(16.8.1603, Saksoniya – 23.2.1671, Qottorp, Şlezviq) – alman alimi. Leypsiq Universitetində dərs demiş, Holşteyn hersoqunun sarayında qulluq etmişdir. 1633-34 illərdə Şlezviq-Holşteyn səfirliyinin tərkibində Rusiyada, 1635-39 illərdə səyahət zamanı Səfəvilər dövlətində olmuşdur.

(5.1.1952, Şamaxı ş. – 3.10.2012, Şamaxı ş.) – pedaqoji elmlər namizədi (1995). Azərbaycan Dövlət Pedaqoji İnstitutunu bitirmişdir. Şamaxı şəhər S.M.Qənizadə adına 1saylı orta məktəbdə tarix müəllimi, rayon xalq maarifi şöbəsində metodist, 1993 ildən ömrünün sonunadək isə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Şamaxı filialında baş müəllim, kabinet müdiri vəzifəsində işləmişdir. 35 elmi məqalənin, 2 metodik tövsiyənin müəllifidir.

(11.7.1957, Şamaxı r-nunun Ovçulu k.) – fəlsəfə üzrə fəlsəfə doktoru (2000). Azərbaycan Pedaqoji Xarici Dillər İnstitutunu bitirmişdir. Bağırlı kənd orta məktəbində, Azərbaycan Müəllimlər İnstitutu Şamaxı filialında çalışmışdır.

Evliya Çələbi ibn Dərviş Məhəmməd Zilli (25.3.1611, İstambul – 1679, 1682 və ya 1685) – türk səyyahı, coğrafiyaşünas. Mədrəsədə təhsil almış, ərəb, fars, latın, yunan, tatar və s. dilləri mükəmməl öyrənmişdi.

Azərbaycanın ən qədim mədəniyyət, elm, incəsənət və dini mərkəzlərindən biri olan Şamaxı irfan sahibləri, müqəddəs məkanların vətənidir. Şirvanşahlar dövlətinə paytaxt olmuş zəngin mədəniyyətə malik bu müqəddəs diyar haqqında görkəmli yazıçı Y.V. Çəmənzəminli belə yazır: “Şirvan ötədən bəri möcüzələr və əfsanələr mərkəzi kimi tanınmışdır”. İslamiyyətin gəlişindən sonra da Şamaxının zəngin elmi, dini və mədəni mərkəzə çevrilməsi təbii və qanunauyğundur. Şamaxı Azərbaycan mədəniyyətinin və elminin intibah dövrü sayılan 11-12 əsrlərdə əsl elm məbədinə çevrilmişdi.

(6.6.1955, Bakı) – Azərbaycan diplomatı, tarix üzrə fəlsəfə doktoru. Fövqəladə və səlahiyyətli səfir rütbəsi var. Azərbaycan Dövlət Universitetini bitirmişdir. Azərbaycan EA Şərqşünaslıq İnstitutunun İran tarixi şöbəsinin baş elmi işçisi, Rəyasət Heyətində ictimai elmlər üzrə elmi katib vəzifələrində çalışmışdır.

(Düma ata) (24.7.1802, Viller Kope, En departamenti – 5.1.1870, Pyüş, Aşağı Sena departamenti) – fransız yazıçısı. Ədəbi irsi zəngindir (300-ə yaxın əsər). Yaradıcılığa 1825 ildə dramaturq kimi başlamışdır. “III Henrix və onun sarayı” (1829), “Antoni” (1831), “Hel qülləsi” (1832), “Kin” (1836) pyesləri romantik teatr tarixində mühüm yer tutur.